From a distance is het wel behelpen

Had ik gisteren veel behoefte om te zeuren over mijn zware leven, vandaag is die iets minder. Ik ben aan de slag geweest om een template voor een nieuwe lay-out van mijn weblog te downloaden, maar dat is tot op heden niet gelukt. Het is iets met het xml-bestand, maar wát precies hè. Ik heb de afstandshulp van mijn coach Raymond eerst weer nodig.

Nou even zeuren dan; ik verveel me te pletter, aangezien ik minstens de helft van de tijd plat moet liggen. En in de tijd dat ik verticaal ben, kan ik nauwelijks iets doen; een stukje lopen niet, fietsen durf ik nog niet aan, de oefeningen blijken steeds weer te zwaar te zijn, mag niet tillen, kan geen eten koken, boodschappen doen, alleen een beetje rondscharrelen en een wasje ophangen als iemand de mand voor mij op pakhoogte heeft gezet. Het vervelende is dat het op dat moment meestal wel lukt zonder pijn, maar dat die 's avonds of 's nachts komt. Bovendien zit er geen enkele verbetering in. Én ik heb erg veel tijd om na te denken, ook daar word ik niet blijer van.
Daarnaast verkeer ik nog in grote onzekerheid waar dit allemaal toe zal leiden, aangezien de MRI-scan nog 2 weken op zich laat wachten en dan de volgende dag uitslag bij de chirurg. Misschien word ik helemaal niet vrolijker van de uitslag natuurlijk. Jullie snappen vast wel dat ik een hééél zwááár leven heb....
Het videofilmpje van Brigitte Kaandorp staat op mijn videobalk, alleen wisselen de video's uit zichzelf steeds. Ook nog een vraag voor mijn coach..

Een hééél zwááár leven...

Dag mensen, collega's dus..

Het is mij warempel gelukt om een blog te maken, na een bezoekje van een zeer enthousiaste collega, nu nog roodharig, maar dat gaat veranderen.. En het is pas de tweede poging.

Zaterdagavond heb ik de show van Brigitte Kaandorp gezien en die vond ik erg leuk. Ze dreef de spot met vrouwen die zeuren en altijd zwak ziek en misselijk zijn. Als voorbeeld noemde ze ingezonden bericht uit de Libelle van een vrouw die voor al haar inmiddels uitwonende kinderen foto's had ingeplakt; voor elk kind 7 fotoboeken! Maar wat was nou het treurige.... die kinderen wilden de boeken niet hebben! Wat ontzettend sneu nou. Aangezien Brigitte zelf ook net het idee had opgevat om foto's voor haar kinderen te gaan inplakken, maakte ze zich wel zorgen of haar kinderen wel...
Dus moest er wel iets mis zijn met die vrouw en daarover ging ze fantaseren; ze had vast een glutenvrij dieet en nog veel meer ellende en deed vast altijd héél zielig en zat altijd te zeuren dat ze een hééél zwááár leven had. Nou, daar kon ik me heel goed inleven, want ik vind persoonlijk dat ik een hééél zwááár leven heb. En aangezien ik nu een weblog kon maken, dankzij het Mediacentrum, kan ik hier es even lekker zeuren, als een echte zeurkous.
Maar dat ga ik later doen.